پرم از خلوت یک باغ پس از شهریور

 

 

 

چون گلِ یاسِ درآورده سر از باغ به در

مویت از شانه رسیده است به آغوش کمر

 

تو پر از زمزمۀ روشن بارانی و من

پرم از خلوت یک باغ پس از شهریور

 

کوه دربندم و از منظرۀ کوچ پرم

قوی آزادی و در بال و پرت شوق سفر

 

رود دل کند و به‌دنبال خود از دشت گذشت

مثل رود از من و از خاطره‌هایم بگذر

 

سر سپردیم و سزاوار از این بیشتر است

هر که با عشق درافتاد و نینداخت سپر

 

مثل باد از من تنها که گذشتی، با خود

- تا فراموش کنی- نام مرا نیز نبر...